Czego nie chce wiedzieć Pietryga?

W pewnej gazecie na R kolejna fala demagogii. Tym razem za udowadnianie, że dyskryminacja gejów słuszną jest, a prawa dla homoseksualistów są zagrożeniem dla praw heteroseksualistów zabrał się Tomasz Pietryga. Panie Tomaszu – wiem, że chciałby Pan bardzo, ale tego udowodnić się nie da. Bo dyskryminacja ze względu na orientację seksualną słuszną być nie może, a równouprawnienie gejów i lesbijek w żaden sposób nie odbiera praw heteroseksualistom. Demagogia, która się posługuje Pietryga sięga nieraz granic śmieszności. Pisze on m.in., że wprowadzenie specjalnego przepisu w kodeksie karnym chroniącym gejów przez obrażaniem „nie byłoby więc niczym innym jak postawieniem jej w uprzywilejowanej pozycji wobec pozostałych. Na tej samej zasadzie do kodeksu można by wpisać górników czy wędkarzy.” Pietryga zapomina jednak, że są obecnie grupy, które przez takie przepisy schronione np. osoby wierzące. Dlaczego w tym przypadku Pietrydze nie przeszkadzają te przepisy? Zdecydujmy się - albo nie chronimy przepisami żadnej grupy, albo chronimy wszystkie grupy szczególnie na dyskryminację narażone. Póki co pewne grupy społeczne w Polsce – czy to ze względu na wyznanie czy też rasę – są chronione. A skoro tak to rozsądnym i sprawiedliwym jest zrównanie homoseksualistów z nimi, by podżeganie do nienawiści wobec osób homoseksualnych było ścigane i karane w ten sam sposób jak ma to miejsce w przypadku szerzenia treści np. rasistowskich. Radzę też Pietrydze przeczytać raport KPH o mowie nienawiści, by głupot już nie pisał więcej.

Pietryga pisze, że „rosnące żądania organizacji gejowskich wynikają więc albo z nieznajomości obowiązującego w Polsce prawa, albo z niechęci do jego poznania. Nie ma bowiem regulacji, która stawiałaby w gorszej sytuacji osoby homoseksualne.” Ja myślę, że to tekst autora wynika wlasnie z niewiedzy. Pietryga pisze, że „narosło też wiele mitów, które funkcjonują od lat, powtarzane w kolejnych dyskusjach o dyskryminacji i nietolerancji wobec osób homoseksualnych. Jednym z nich jest brak prawa do odwiedzin partnera w szpitalu i uzyskania informacji o stanie jego zdrowia. Sprawę tę tymczasem od dawna reguluje ustawa o zawodzie lekarza. Art. 31 ust. 1 uzależnia udzielenie takiej informacji od zgody pacjenta.” I mamy tu kolejną demagogię. W rzeczywistości artykuł ten ma następujące brzmienie:
Art. 31. 1. Lekarz ma obowiązek udzielać pacjentowi lub jego ustawowemu przedstawicielowi przystępnej informacji o jego stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych, leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu.
2. Lekarz może udzielać informacji, o której mowa w ust. 1, innym osobom tylko za zgodą pacjenta.

Brzmienie tego artykułu nie wymaga żadnego komentarza, gdyż narzuca się on sam i dziwi tylko, że Pietryga nie widzi w jego kształcie jawnej dyskryminacji (dla niezorientowanych istnieje zasadnicza różnica między "ma obowiązek" a "może udzielić").
To samo dotyczy dostępu do dokumentacji medycznej pacjenta. Artykuł 18 ust. 3 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej z 1991 r. przewiduje, że placówka udostępnia dokumentację osobie upoważnionej przez pacjenta.
Art. 18. 1. Zakład opieki zdrowotnej jest obowiązany prowadzić dokumentację medyczną osób korzystających ze świadczeń zdrowotnych zakładu.
3. Zakład udostępnia dokumentację, o której mowa w ust. 1:
1) pacjentowi lub jego przedstawicielowi ustawowemu bądź osobie upoważnionej przez pacjenta.

Tutaj również komentarz jest zbyteczny. Małżonek nie musi posiadać zgody pacjenta na wgląd do dokumentacji medycznej. Tak samo skonstruowane są przepisy dotyczące możliwości wypisania kogoś ze szpitala, zakazu dokonywania sekcji zwłok (tego może dokonać tylko małżonek lub rodzic).

Natomiast odwiedzać pacjenta w szpitalu może każdy w określonych godzinach niezależnie od stosunków rodzinnych czy orientacji seksualnej.
Prawo odwiedzin nie jest regulowane ustawowo, lecz za pomocą regulaminu działania placówki medycznej, a wiec prawo odwiedzin zależy od dobrej woli lekarza. Jest oczywiste, ze lekarz nie odmówi małżonkowi, ale jakie argumenty będzie miała osoba uważana przez prawo za obca? Poza tym co w przypadku, gdy osoba przebywająca w szpitalu jest nieprzytomna? Osoba najbliższa jaką jest partner, z którym przeżywa się prawie całe życie może sobie rwać włosy z góry, odchodzić od zmysłów, a lekarz i tak mu nie udzieli informacji. Ja nie wierzę, że Pietryga jest tak głupi, by nie wiedzieć o tym. A jesli jednak tak - to radzę się doksztalcić.

Dalej Pietryga pisze, że „zupełnie bezzasadny wydaje się też zarzut dyskryminowania osób homoseksualnych ze względów podatkowych. Małżeństwo jest fundamentem społeczeństwa, państwo daje mu pewne przywileje w związku z kształtowaniem polityki prorodzinnej. Przyrównywanie tej instytucji ze związkami partnerskimi nie ma sensu.” A dlaczego? Autor robi tu bezsensowne założenia. Małżeństwo może się bowiem rozliczyć razem bez względu na to czy ma dzieci czy ich nie ma. Jeśli ma być sprawiedliwie to niech małżeństwa bezdzietne też nie mają możliwości wspólnego rozliczenia.

Dalej czytamy u Pietrygi, że „spełnienie żądań organizacji gejowskich i rozszerzenie możliwości wspólnych rozliczeń byłoby wręcz niebezpieczne dla naszego systemu podatkowego i tworzyło pole do ogromnych nadużyć. Łatwo bowiem sobie wyobrazić dobrze zarabiającego biznesmena, który rozliczałby się wspólnie z bezrobotnym po to, by uzyskać zwrot podatku. W tej sytuacji trudno byłoby ustalić, które związki działają faktycznie, a które są powołane wyłącznie do celów podatkowych.” To już są dla mnie szczyty głupoty. Możnaby się było zastanawiać bowiem, które małżeństwa działają faktycznie, a które są powołane wyłącznie do celów podatkowych. Czemu autor nad tym się nie zastanawia?

W podobnie demagogiczny i kłamliwy sposób Pietryga pisze o darowiznach i spadkach. Rzeczywiście testament można sporządzić, ale praktyka taka nie jest w Polsce popularna. W dodatku trudno sporządzić poprawny testament pisemny. Pozostałe typy (administracyjny i notarialny) są drogie.
Sądy mają kłopoty przy sprawach testamentowych. Wszystko przez niebywały formalizm polskiego prawa spadkowego i zasadę zakazu dziedziczenia określonych składników majątkowych (tj. można odziedziczyć cześć ułamkową majątku, ale nie można jej wskazać - nie można np. wskazać, że synkowi dom, a cioci samochód - takie zapisy traktuje się jako rozporządzenia i do ich wykonania zobowiązany jest albo wykonawca testamentu, albo powołany w największym zakresie).

Poza tym istnieje zachowek, który należy się rodzinie, chyba że zostanie wydziedziczona, a wydziedziczyć kogoś jest trudno. Istnieje też podatek od spadku, który rośnie w miarę oddalania się stopni pokrewieństwa. Osoba obca (partner na obecnym rozwoju prawa) zapłaciłby horrendalna sumę (najwyższa IV stawka).

Wreszcie trzeba wskazać, ze małżonek jest w obecnym systemie spadkowym wyjątkowo uprzywilejowany. Przy dziedziczeniu ustawowym obojętnie ilu jest innych spadkobierców (przy braku dzieci- bo tylko z dziećmi dziedziczy w równych częściach) zawsze zgarnia 3/4 majątku wypracowanego (polowa należy mu się ze wspólności ustawowej i polowa polowy majątku męża/ żony z zasad dziedziczenia).
Pietryga pisze też, że „przepisy faworyzują tu rodziny, ale cel jest oczywisty – chodzi o nieobciążanie wspólnie wypracowanego majątku, który jest przekazywany z pokolenia na pokolenie.” A ja ze swoim partnerem to nie wypracowujemy majątku wspólnie? Tak samo wspólnie jak małżeństwo bezdzietne. Zarówno my jak i bezdzietne małżeństwo nie przekazujemy majątku wspólnym dzieciom. Jednak w tym drugim przypadku małżonek nie zapłaci podatku od spadku. A partner homoseksualny tak.

Są w Polsce przepisy, które uznają partnerów homoseksualnych za rodzinę. Ma to miejsce w Ustawie o pomocy społecznej. Tu państwo zamieściło jednak taką definicję, by oszczędzić trochę grosza. To nie jest fair widzieć związek homoseksualny tylko tam gdzie państwo może na tym zarobić. Tak samo płacę podatki jak heteroseksualista. To z moich podatków utrzymywane są przedszkola dla jego dzieci, z moich podatków są leczone i kształcone. I mi to nie przeszkadza. Ale niech państwo mnie nie dyskryminuje. Uważam się za pełnoprawnego obywatela tego państwa i żądam równego traktowania. I niech pan Pietryga nie wmawia ludziom, że przez równe traktowanie gejów i lesbijek heteroseksualiści będą dyskryminowani, bo to po prostu głupie. Dyskutując nie wolno uciekać się do kłamstw, to po prostu nie jest uczciwe. Dla gejów i lesbijek pewne fakty, informacje są oczywiste. Dla reszty społeczeństwa - niekoniecznie.


Zastanawia mnie, czy nie wstyd Panu Pietrydze dopuszczać się takiej demagogii, a także i kłamstw. Mi byłoby wstyd.